Francisco Canaro

Francisco Canaro "Pirincho" (1888-1964); skrzypek, dyrygent i kompozytor, jeden z wielkich twórców okresu Złotej Ery. Urodził się w Urugwaju, jednak prawie całe życie spędził w Argentynie. Dzieciństwo spędził w biednych slumsach Buenos Aires. Pierwsze swoje skrzypce sporządził ze sklejki i puszek po oleju. Zanim skończył dziesięć lat, pracował jako uliczny sprzedawca gazet. Później - jako malarz pokojowy oraz praktykant w fabryce puszek. 

Do 1918 roku prowadził wraz z braćmi łącznie cztery orkiestry grające w kabaretach Buenos Aires. W 1925 roku założył "pełną" Orquesta Típica Francisco Canaro. Prowadził równolegle także inne zespoły (najbardziej znane, to Quinteto Pirincho i Quinteto Don Pancho, ukierunkowane na nagrania płytowe).

Skomponował kilkaset tang. Dorobił się kilku tysięcy nagrań tang (tu zebrano 3800), a także legendarnego wówczas majątku oraz trwającej do dziś sławy. Odniósł prawdopodobnie największy sukces finansowy w historii tanga. W ówczesnej Argentynie powiedzenie o kimś “ma więcej pieniędzy niż Canaro” znaczyło tyle, co “jest niewiarygodnie bogaty”. 

Był jednym z motorów ówczesnego sukcesu tanga. Wprowadził do tanga innowacje, np.  fortepian jako instrument solowy. Wprowadził śpiewaka estribillo. Podwoił bandoneon i skrzypce aby zrównoważyć głośność fortepianu. Był pionierem we wprowadzeniu kontrabasu do orkiestry tangowej. Rozszerzył sekcję smyczkową orkiestry, dodając do niej altówki i wiolonczele. W 1932 zebrał aż 32-osobową orkiestrę (liczebność wtedy w tangu nieznana). Uczynił tango bardziej wyrafinowanym, dynamicznym i wszechstronnym gatunkiem muzycznym, otwierając drogę dla dalszych eksperymentów i rozwoju. Wprowadził do tanga nowe rytmy i synkopy, zaczerpnięte z innych gatunków muzycznych, takich jak jazz i muzyka kubańska. Jednocześnie dbał o to, aby jego utwory były rytmiczne i łatwe do tańczenia.

Wiele aranżacji tangowalców Canaro wystylizował na walce wiedeńskie (w związku z czym dziś są grane rzadko). Ogromną popularnością cieszą się za to na parkietach jego milongi.

W latach czterdziestych i pięćdziesiątych jego orkiestra zrobiła dużą karierę radiową, jednak obecnie za najlepsze w swoim gatunku uważa się raczej jego tanga z początków  Złotej Ery. 

Założył nawet wytwórnię filmową Río de la Plata, jednak w tej dziedzinie (i tylko w tej) nie osiągnął sukcesu finansowego. 

Był jednym z muzyków, którzy najbardziej przyczynili się do rozpowszechnienia i popularności tanga w Europie i na świecie (i - jak się wydaje - sam też czerpał inspiracje ze swoich podróży).